Een gezicht, een verhaal

Het is niet dat ik afgestompt ben. Geen emoties of empathie. Het is niet dat ik jouw ellende gewoon niet zie. Wanneer jouw gezicht verschijnt op het beeld. Voor enkele seconden jouw leven wordt gedeeld. Dan raakt dat me zeker, dan doet dat me pijn. Maar ik ben zo ver weg, kan er niet voor je zijn.

Beelden, verhalen, ellende en pijn. Ze schieten voorbij als een denderende trein. In overtreffende trap volgen zij elkaar op. Het zet jouw leven, ons leven op zijn kop. Het gaat in de wereld steeds vaker goed mis. De ellende alsmaar groter, ik zie jouw gemis. Voel me sterk overweldigd door jouw verhaal en gezicht. Vertrokken van pijn met die angstige blik.

Wanneer ik de trein stop, de verhalen, de pijn. Een druk op de afstandsbediening en ik mag hier zijn. Terug in mijn kamer, mijn leven, mijn stoel. Toch wil ik je zeggen dat ik veel voor je voel. Dan sluit ik mijn ogen en mompel ik zacht; ik hoop dat er een betere toekomst op je wacht.